طریق رشد و کمال

از خصوصیات بارز حضرت امام در تدریس، این بود که هنگام طرح هر مسأله، خودشان مطلب و شقوق متصوره در آن را پی‏ریزی می‏فرمودند و نحوه ورود و خروجشان طوری بود که محصل را به سمت اجتهاد دقیق سوق می‏دادند. هر دلیلی را با کمال دقت تبیین و به نقد و تحلیل و نقض و ابرام می‏پرداختند. به قول بعضی فضلا طوری اطراف و جوانب هر مسأله و ادّله را بررسی می‏کردند که اگر در بارۀ مسأله مورد بحث تا آن هنگام حتی مقاله‏ای هم نوشته نشده باشد، چیزی فروگذار نشود. می‏دانیم که این مطلب برای اهل خبره بسیار ارزنده و در خور اهمیت است.
نظراتی را که انتخاب می‏کردند، به قدری قاطع و جدی بود که گاهی می‏فرمودند: اگر مرحوم (نام عالم مورد نظر) بود، باید قبول کند.
شاگردان را به دقت و امعان نظر و تفکر و تعمق در مسائل و پرهیز از اقتباس از دیگران توصیه اکید می‏فرمودند. گاهی می‏فرمودند: اگر چهل سال هم بگویی: قال شیخ کذا ... چیزی نمی‏شوی؛ تو خودت چه می‏گویی؟
از این رو در نظر فضلا، حوزۀ درس ایشان ـ در قم ـ بهترین و عمیقترین حوزۀ درسی و شاگردان شرکت کننده در درس ایشان، محصلین واقعی حوزۀ مبارکه بودند.

منبع: صحیفه دل، ص162