به دنبال بستری شدن مرحوم آیتالله حکیم در بیمارستان بغداد علما و روحانیون
عالیمقام نجف یکی پس از دیگری به بغداد رفته از او عیادت کردند، لکن هر چه به امام
پیشنهاد شد و روی آن اصرار و پا فشاری به عمل آمد که به بغداد بروند و از آن مرحوم
عیادت کنند، نپذیرفت. وقتی به امام گفتند مراجع نجف به بغداد رفته و از آقای حکیم
عیادت کردهاند، خوب است شما هم چنین کنید، در پاسخ فرمودند آقایان مراجع به
عیادت ایشان رفته و میروند به من طلبه چه ربطی دارد؟ البته امام از آقای حکیم در
نجف پیش از انتقال او به بیمارستان بغداد عیادت کرده بودند این بدان جهت بود که
امام از هر گونه حرکتی که شائبۀ آینده سازی برای خویشتن داشته باشد سخت گریزان
بود و از این رو نمیخواست امری را که علمای طراز اول نجف انجام دادهاند تقلید کند
و از این راه خود را در ردیف آنان قرار دهد. با این حال وقتی در شب سهشنبه
12 / 3 / 1349 خبر درگذشت آقای حکیم به نجف رسید بنا به گفته آقای حاح شیخ
عبدالعلی قرهی امام آن شب را نخوابید و شب را به دعا و تفکر گذرانید و صبحگاهان
پس از ادای نماز فرمود به دوستانم بگویید من راضی نیستم در این کشمکشهایی که در
سطح حوزهها بروز خواهد کرد، وارد شوند و به نفع من بخواهند کاری انجام بدهند.
منبع: تحلیلی از نهضت امام خمینی؛ ج 1
.
انتهای پیام /*