نه، من می‏روم

امام در ایام تحصیلشان به طوری مجذوب مرحوم حاج میرزا محمدعلی‏ شاه‏آبادی (عموی بنده) شده بودند که دیگر درس عرفان ایشان را ترک نمی‏کردند. با اینکه‏ خیلیها شاگرد ایشان بودند و می‏رفتند و می‏آمدند و درس را ترک می‏کردند و حضورشان‏ در درس به طور مستمر و دائم نبود، اما امام دائم شرکت می‏کردند و به طوری مجذوب‏ ایشان شده بودند که خودشان را جزء اهل بیت ایشان می‏دانستند. به طوری که اگر مثلاً‏ مرحوم عموی بنده می‏گفتند: مهدی برو یک عدد نان بگیر و بیاور، ایشان (امام)‏ می‏گفتند: «نه، من می‏روم»، و برمی‏خاستند و می‏رفتند نان را می‏گرفتند و می‏آوردند.‏ اینطور با مرحوم عموی من صمیمی شده بودند.

منبع: پا به پای آفتاب؛ ج 3، ص 250.