بیش از چند ساعت از ورود امام به پاریس نگذشته بود که وقت نمازظهر شد، نمازظهر و
عصر را خواندیم؛ عدهاى از خبرنگاران و عکاسان آمده بودند تا با امام مصاحبه کنند و
منتظر اجازه امام بودند؛ ولى امام آنان را نپذیرفتند. فکر مىکردیم که از جوّ خفقان و
استبداد به محیطى آزاد و کشورى دموکراسى وارد شدهایم، و بر خلاف عراق خواهیم
توانست فعالیتهاى سیاسى ـ اجتماعى را آزادانه دنبال کنیم، و نداى مظلومیت ملت ایران
را به دنیا برسانیم؛ اما با کمال تأسف و برخلاف انتظار و توقع، چند نفر از کاخ الیزه (کاخ
ریاست جمهورى) آمدند و تقاضاى ملاقات داشتند و گفتند: حامى پیامى از طرف رئیس
جمهور فرانسه هستیم و باید همین امشب پیام را به آیت اللّه خمینى برسانیم، حضرت
امام آنها را پذیرفتند. آنان اظهار داشتند: اگر چه از ورود شما به پاریس خوشوقتیم؛ ولى
به هیچ وجه نمىتوانیم به شما اجازه بدهیم مصاحبه کنید، پیام صادر کنید و اعلامیه
بدهید و ... معلوم شد این تنها ایران و عراق و کویت نبود که اجازه فعالیت سیاسى
نمىدهد و نمىتواند حضور امام را تحمل کند، بلکه فرانسه هم دست کمى از آنها ندارد،
و اگرچه امام را اخراج نمىکند، لیکن در اولین ساعات ورود، اعلام مىکند که شما آزاد
نیستید و نمىتوانید فعالیتهاى سیاسى و اجتماعى داشته باشید!!
آمدن این افراد و
اظهاراتشان چقدر شباهت داشت با آمدن چند نفر از بغداد به نجف اشرف؛ ولى امام
نیامده بودند که ساکت بنشینند و حرف نزنند و فعالیت نکنند، ایشان هجرت را براى
رساندن فریاد مظلومیت ملت شریف ایران برگزیدهاند و براى همین هدف حاضرند
فرودگاه به فرودگاه بروند؛ و به گفته جراید خارجى «چریک پیر به زمین نمىچسبد»؛
حضرت امام در جواب آنها فرمودند: پیامها واعلامیههاى من فارسى است و به ایران
فرستاده مىشود و در اینجا پخش نمىشود؛ شما نترسید. سرانجام رضایت دادند که
امام فقط پیام بدهند و اعلامیه صادر کنند، و در ادامه، مصاحبه هم انجام دادند.
منبع: پاسدار اسلام، ش 28 (فروردین 1363)، ص36
.
انتهای پیام /*