در آن زمان در حوزه، افکار مرحوم نائینی خیلی رشد کرده بود. به طوری که کمتر‏ کسانی به خود اجازه می‏دادند که افکار ایشان را باز و تفسیر کنند. اگر طلبه‏ای تقریرات‏ مرحوم نائینی را مطالعه نمی‏کرد همه می‏گفتند که از اصول بهره‏ای ندارد. در واقع در‏ حوزه چنین شایع شده بود که طلبه‏ها بعد از خواندن اصول مدون و مکتوب از افکار‏ اصولی مرحوم نائینی اطلاع حاصل کنند. چنانچه غیر از این می‏شد، یعنی اگر طلبه‏ای‏ افکار مرحوم آخوند خراسانی یا شیخ مرتضی انصاری را بلد بود، ولی فقه اصولی مرحوم‏ نائینی را نمی‏دانست فردی شمرده می‏شد که از اصول بهره‏ای ندارد. اما امام در این‏ مورد هم منش خاصی داشتند.
با مشاهدۀ روش امام، ابهت اینکه اگر کسی حرف مرحوم نائینی را بلد نباشد‏ چیزی ندارد برای ما از بین رفت. متوجه شدیم که کسی هست که از نائینی محکمتر‏ و پر بارتر حرف بزند. با وجود آنکه ما حرفهای مرحوم نائینی را خوانده و در افکارش‏ مطالعه کرده بودیم، وقتی امام مطلبی را از مرحوم نائینی بحث می‏کردند یا اصلی از‏ اصول را که او بدانها اعتقاد داشت در تحقیقات علمی خود مورد بررسی قرار می‏دادند‏ می‏فهمیدیم که دریایی است.

منبع: پیام انقلاب؛ ش 96، ص 28

. انتهای پیام /*