دوستان آزاده براى حرف هاى امام ارزش و موقعیت خاصى قائل بودند. اگر رادیو پیامى از حضرت امام پخش مى‏کرد، گروه خبر این پیام را مى‏نوشتند و در آسایشگاه ها مى‏ خواندند. هر اسیرى که این پیام را مى‏شنید، پرواز مى‏کرد و احساس مى‏کرد یک نوع ارتباط قلبى با امام پیدا کرده است؛ لذا دوباره با روحیه‏اى مضاعف آماده مى‏شد سختی ها و شکنجه‏هاى اسارت را تحمل کند.
حالا اگر این شخص پیام حضرت امام را با صداى حضرت امام و به‏طور مستقیم از رادیو مى‏شنید، دیگر در پوست خود نمى‏گنجید. یا اگر از طریق تلویزیون عراق تصویرى از امام مى‏دید، یا دوT سه جمله از امام مى‏شنید، گویى امام زمان خودش را ملاقات کرده و به طرز عجیبى شاد مى‏شد و سرور قلبى خاصى پیدا مى‏کرد.
ما در ایران که بودیم ممکن بود وقتى صحبت امام را مى‏شنیدیم، حساسیت زیادى نشان ندهیم یا خیلى معمولى گوش کنیم و به عمق مطالب توجه زیادى نداشته باشیم، اما در اسارت اینطور نبود. زمانى که پیام امام به دست ما مى‏ رسید یا صحبت امام را پخش مى‏کردند، ما با تمام وجود به آن سخن گوش مى‏دادیم و ششدانگ حواسمان متوجه آن بود؛ حتى یک حرف از کلام امام را بدون تأمل نمى‏گذاشتیم و آن را به دقت تفسیر و تحلیل مى‏کردیم.

منبع: رنج غربت؛ داغ حسرت، خاطرات آزادگان از دوران اسارت، ص127

. انتهای پیام /*