ازابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، هسته ها و گروه های امنیتی - نظامی حافظ انقلاب تشکیل، و زمینه مناسب برای موجودیت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی فراهم گردید. به همین منظور فرزندان خوب ملت که خود در پیروزی و حفظ انقلاب نقش داشتند، با هدایت حضرت امام (س) در اواخر سال 1357 نهاد مقدس سپاه پاسداران را تاسیس کردند.
سپاه پاسداران هنگامی تولد یافت که انقلاب اسلامی با انواع توطئه ها و شرارت های داخلی گروهک ها که از طرف ابر قدرتهای شرق و غرب هدایت می شدند، روبرو بود. از این رو مقابله جدی با آن ضرورت داشت و این امر مهم به عهده سپاه پاسداران گذاشته شد. سپاه پاسداران به تناسب ضرورت، در زمینه های انتظامی و امنیتی که در فرموده های امام امت به آنها اشاره شده است فعالیت کرد و نقش بسیار مهم و همه جانبه ای ایفا نمود.
این جمله حضرت امام که «اگر سپاه نبود، کشور هم نبود» برای تعارف یا افزایش روحیه پرسنل سپاه نبوده بلکه فرمایشی مسئولیت آور بوده است و تاکیدهای مکرر ایشان بر بقا و تقویت سپاه را در امنیت گذشته، حال و آینده ترسیم کرده است و تاکیدهای مکرر ایشان بر بقا و تقویت سپاه، گویای اعتقاد و اعتماد عمیق ایشان به این نهاد انقلابی است. حضرت امام (س) در موارد گوناگونی در بیاناتشان به نقش و وظایف سپاه اشاره و بر جایگاه و اهمیت این نهاد تاکید کرده اند. بخشی از این بیانات گرانقدر پیرامون رابطه سپاه و مردم و وظیفه هر یک نسبت به هم است. مطالب زیر نمونه هایی از فرمایشات امام در این زمینه است.
لزوم پشتیبانی مردم از سپاه
در کنار قوای انتظامی پاسداران انقلاب نیز موجود و به حفاظت انقلابی اشتغال دارند. و باید ملت محترم با تمام قوا کوشش در حفظ این قوای انتظامی و فعال نمایند و از پشتیبانی آنها دریغ ننمایند؛ که این قوا در خدمت اسلام و از جنود اسلامند؛ که مولا امیر المؤمنین درباره آنها فرموده:، حُصُونُ الرَّعِیَّةِ، و زَینُ الوُلاةِ، و عِزُّ الدینِ، و سُبُلُ الأمنِ، و لَیسَ تَقُومُ الرَّعِیَّةُ الّا بِهِم و چون این قوای انتظامیه- که در خدمت خالق و خلق هستند- باید با روحیه قوی سربازی و در امن و امان به سر ببرند، و نیز در چنین حالی که سربازان اسلامند مورد نظر مقدس، ولیّ عصر- عجل الله فرجه - هستند. (صحیفه امام؛ ج 9، ص: 25 - 26)
پرهیز از نارضایتی مردم
گاهی می شود که کارهای به ظاهر اسلامی، لکن با بی توجهی و خلاف اسلام واقع می شود. فی المَثَل، اشخاصی می خواهند خدمت بکنند، پاسدارها می خواهند خدمت بکنند، پلیس می خواهد خدمت بکند و قصدش هم خدمت است، لکن گاهی در کیفیت عمل طوری می شود که معصیت می شود؛ مثلًا، من از این کارهای جزئی، خرده کاریها شروع می کنم؛ مثلًا، می خواهند در کمیته ها، در جاهایی که برای بسیج مهیا هستند، می خواهند اینها خدمت بکنند، لکن گاهی همینهایی که می خواهند خدمت بکنند، یک کارهایی انجام می دهند که با موازین اسلامی درست در نمی آید؛ مثل اینکه نصف شبها شروع می کنند به فریاد و شعار دادن و دعا خواندن و تکبیر گفتن، در صورتی که همسایه ها هستند و ناراحت می شوند، مریضها هستند، معلولین هستند، بیمارستانها هست و اینها رنج می برند، و شما یک چیزی را که می خواهید عبادت باشد، معصیت کبیره می شود. اگر در سحر - فرض بکنید - یک عده ای بخواهند دعای وحدت بخوانند، خوب، می شود در داخل منزل خودشان، در داخل آن محلی که هستند، در آن داخل، خودشان بخوانند. برای خدا می خواهند بخوانند و بلندگو اگر دارند، بلندگو را در داخل بگذارند که صدا بیرون نیاید.
گاهی پیش من اشخاصی می آیند و شکایت می کنند که تمام آرامش ما را بعضی از این گروهها به هم می زنند و حتی ما خواب نداریم. شما می خواهید یک کار عبادی بکنید، می خواهید تظاهرات کنید، می خواهید چه بکنید، تبلیغ کنید، دعا بخوانید شما، دعا بین خودتان و خداست. فرضاً بخواهید یک اجتماعی باشد که در آن اجتماع، دعا خوانده بشود، اینجا نباید بلندگوهای بزرگ را؛ پر قوّه را بیرون بگذارند و تمام افرادی که در این محله هستند یا محله های دور هستند، رنج ببرند از این کار. اینها معصیت کبیره است که الآن که متوجه شدید، دیگر عذر ندارید. اذیت مسلم و آزار مؤمنین از بزرگترین گناهان کبیره است. شما می خواهید تبلیغ کنید، در بین خودتان می خواهید بکنید، بکنید؛ مانعی ندارد. در مراکز خودتان هر چه می خواهید دعا بکنید، هر چه می خواهید تبلیغ کنید، هر چه می خواهید شعار بدهید، لکن ملاحظه مردم ضعیف را، مردمی که روز کار کردند و حالا می خواهند استراحت کنند، این مرضایی که در بیمارستانها هستند، این معلولینی که از خود شما هستند و در جنگها معلول شده اند و حالا می خواهند استراحت کنند، [بکنید؛] این فریادهای شما نمی گذارد آنها استراحت کنند. این یک امر پایینی است که من عرض کردم که از اینجا باید رتبه رتبه بالا برود؛ مثلًا، فرض کنید که شما می خواهید، پاسدارهای عزیز و سایر اشخاصی که متصدی این امور هستند، می خواهند یک خانه ای را که فهمیده اند که خانه تیمی است، آنجا را قبضه کنند - البته باید هم بکنند لکن قبلًا باید آن طور بررسی بشود که صد درصد این خانه، خانه تیمی است که- خدای نخواسته - یک وقت در یک خانه ای به خیال خانه تیمی وارد بشوند به یک عده زن و بچه مردم و تا آمده اند بفهمند چی است چند تا از بچه هایشان یا- خدای نخواسته - تلف شده اند یا زخمی شده اند. شما کار اسلامی می خواهید بکنید، لکن یک وقت سر از یک کار بسیار، جنایت بزرگی سر در می آورد.
باید تمام اموری که انجام می دهید متوجه باشید که در محضر خداست و مسئولیت شما دارید. مسئولیت اینجا هم دارند، لکن آن مهمش مسئولیت الهی است. (صحیفه امام؛ ج 16، ص 410 - 412)
لزوم جلب نظر مردم
جلب نظر مردم از اموری است که لازم است. پیغمبر اکرم جلب نظر مردم را می کرد. دنبال این بود که مردم را جلب کند، دنبال این بود که مردم را توجه بدهد به حق. شما هم باید دنبال همین معنا باشید، دولت باید دنبال همین معنا باشد، ارتش باید همین معنا را داشته باشد، پاسدارها باید همین طور باشند. اگر خدای نخواسته، بعضی از پاسدارها جوانی بکنند و یک کاری که بر خلاف موازین است انجام بدهند، اگر این تکرار بشود خدای نخواسته، چشم مردم از آنها، رأی مردم از آنها برمی گردد و مورد سئوال واقع می شوند و این مصیبت است. شما گمان نکنید که قدرت نظامی شما را نگه داشته است، قدرت ایمان شما را نگه داشته است و پشتیبانی ملتها، ملت. این را باید، این پشتوانه را باید حفظش بکنید. اگر این پشتوانه خدای نخواسته، یک وقتی از دست ما برود، همه ما از بین خواهیم رفت و اسلام هم دستخوش باز یک مسائل دیگر می شود. (صحیفه امام، ج 17، ص: 251 - 252)